حدود چند قرن از ایجاد دانشگاه در جهان به سبک امروزی می گذرد.اولین دانشگاه ها در اروپا در کشورهایی چون انگلستان و فرانسه شکل گرفت که در آن دانشجویان پس از امتحان ورودی،وارد رشته های مورد علاقه خود می شدند و به صورت امروزی و ترمی مشغول تحصیل میشدند.
در آن زمان هدف اصلی دانشگاه ها بیشتر آموزش و یادگیری بود و در واقع دانشگاه ها بیشتر جنبه آموزشی داشتند ولی هر دانشجو برای فارغ التحصیلی چند صد کتاب می خواندند و تحقیق و تتبع و کنجکاوی و کاوشگری در دانشجویان موج میزد واستادان نیز تمام اندوخته های خود را در طبق اخلاص میگذاشتند.
در سال 1314 ه.ش,اولین دانشگاه ایران به سبک امروز با عنوان دانشگاه تهران تاسیس شد و 10 سال بعد از آن دانشگاه تبریز شکل گرفت و سپس از آن دانشگاه ها و در مراکز استان ها شکل گرفتند.
واقعیت این است که شکل گیری دانشگاه های ایران الگو برداری از کشورهای اروپایی بود و اکنون حدود هشتاد سال از راه اندازی اولین دانشگاه های ایران سپری میشود و هنوز که هنوز است دانشگاه در کشور ما جایگاه واقعی خود را نیافته است چرا که تولید علم،انجام تحقیقات بنیادی،نظریه پردازی,تربیت نیروی انسانی ماهر و متخصص,و حل معضلات جامعه و ارایه راه کارهای لازم که از وظایف اصلی دانشگاه هاست در کشورما تا اندازه ای به فراموشی سپرده شده است.
ت
ب مدرک گرایی بسیار بالا رفته و عده ای بدون تحمل رنج و سختی ،علم آموزی واقعی و کسب دانش های لازم به دنبال کسب مدارک عالی هستند و ابن یکی از مهم ترین مشکلات دانشگاه های کنونی ماست.
همه میدانیم که تا قرن گذشته دانشگاه ها بیشتر آموزشی محور بودند لیکن در قرن بیستم دانشگاه ها بیشتر جنبه تحقیقاتی به خود گرفته اند و امروز در هزاره سوم دانشگاه ها به سمت کارآفرینی و نوآوری حرکت میکنند که شکل گیری چنین دانشگاه هایی در کشور ما نیز می توان به توسعه شتاب مضاعفی بخشد و باید هم و غم گردانندگان دانشگاه ها و مدیران دانشگاه ها ب به این سمت و سو باشد تا وقتی دانشجویان از
دانشگاه ها فارغ التحصیل شدند،بتوانند وارد بازار کار شوند و در توسعه و سازندگی کشور نقش مهمی ایفا نمایند.
در این راستا فعالیت های علمی و عملی دانشجویان، ایجاد انگیزه مطالعه و تحقیق آنان در عصر جهانی شدن می تواند راه گشای دانشجویان در مقاطع مختلف تحصیلی باشد.
نوشته شده توسط:نویده حاجی آقازاده لوجی