آتروفی عضلانی نخاع ، به طور خلاصه ، بیماری SMA ، یک بیماری ژنتیکی است ، یعنی بیماری ارثی نورون حرکتی که بر سیستم عصبی مرکزی فرد ، سیستم عصبی محیطی و حرکات عضلانی کنترل شده عضلات اسکلتی فرد تأثیر می گذارد. هیچ درمان قطعی برای بیماری SMA وجود ندارد. بیماری SMA یک بیماری بسیار نادر است.
SMA یکی از گروه بیماری هایی به نام دیستروفی عضلانی است که با علائم ضعف پیشرونده و از دست دادن توده عضلانی مشخص می شود. در بسیاری از موارد دیستروفی عضلانی ، ژن های غیر طبیعی جهش یافته در تولید پروتئین های لازم برای ساختن عضله سالم تداخل ایجاد می کنند.
بیشتر سلولهای عصبی که عضلات بدن را کنترل می کنند در نخاع یافت می شوند. در فرآیند SMA ، عضلات بدن نمی توانند سیگنال هایی از سیستم عصبی دریافت کنند و نمی توانند به آنها واکنش نشان دهند. وقتی عضلات به طور منظم توسط سلول های عصبی تحریک نشوند ، آتروفی می کنند ، یعنی شروع به جمع شدن می کنند.
در روند بیماری SMA ، تلفات در سلولهای عصبی به نام نورونهای حرکتی در نخاع مشاهده می شود. در SMA ، عضلات نزدیکتر به مرکز بدن ، یعنی عضلات پروگزیمال ، معمولاً بیشتر از عضلات دورتر از مرکز ، یعنی عضلات دیستال ، تحت تأثیر قرار می گیرند.
چه عواملی باعث بیماری SMA می شود؟
SMA در اثر کمبود پروتئین نورون حرکتی به نام SMN ایجاد می شود که برای بقای نورون حرکتی در سیستم عصبی ضروری است. SMN نقش مهمی در بیان ژن در نورون های حرکتی دارد.
این کمبود به دلیل نقص ژنتیکی در کروموزوم 5 ژنی به نام SMN1 ایجاد می شود. متداول ترین این نقایص ، عدم وجود ژن SMN1 است. ژن همسایه SMN2 به اندازه کافی برای انجام وظیفه این ژن مشابه است.
بیماری SMA همچنین می تواند در اثر جهش ژنهایی غیر از ژن SMN1 ایجاد شود که بسیار نادرتر است و بیماری SMA منشا origin غیر کروموزوم 5 نامیده می شود.
شایعترین بیماری SMA همچنین "کروموزوم 5 SMA یا بیماری SMA مرتبط با SMN" نامیده می شود. این SMA با توجه به سن بروز علائم بیماری ، میزان شیوع و تحرک فرد به چندین نوع مختلف از 1 تا 4 تقسیم می شود.
کودکانی که اولین علائم را در بدو تولد یا در دوران نوزادی از خود نشان می دهند ، پایین ترین سطح عملکرد را نشان می دهند. به این نوع 1 می گویند. در حالی که بیماری SMA که در جوانان شروع می شود به عنوان نوع 2 و نوع 3 نامگذاری می شود ، بیماری SMA که علائم خود را در بزرگسالی نشان می دهد به عنوان نوع 4 طبقه بندی می شود. هرچه شروع بیماری SMA در شرایط عادی دیرتر باشد ، سطح عملکرد حرکتی کمتر تحت تأثیر قرار می گیرد.
علاوه بر چهار نوع ، یک نوع نوع 0 بیماری SMA نیز وجود دارد. SMA نوع 0 با کاهش تحرک جنین در اواخر بارداری مشخص می شود و زایمان زودرس در این شرایط معمول است. این نوزادان تازه متولد شده ممکن است با ضعف شدید ، هیپوتونی و نقص قلب مواجه شوند ، در حالی که در مکش و تنفس و بلع مشکل دارند.
کودک نمی تواند به مرحله خودمختاری برسد. معمولاً این نوزادان دچار دوبینی صورت ، عدم پاسخ به محرک های محیطی و نقص مادرزادی قلب هستند. نوزادانی که با بیماری نوع 0 SMA تشخیص داده می شوند معمولاً در شش ماه اول می میرند.
علائم قابل توجه بیماری SMA بین شش ماه تا یک سال پس از تولد رخ می دهد که نشان دهنده بیماری نوع 1 SMA است. این کودکان غالباً بسیار ضعیف هستند ، در تنفس ، مکیدن و بلع مشکل دارند و هرگز به تنهایی به مرحله نشسته پیشرفت نمیرسند. این بیماری بیماری وردنیگ-هافمن نیز نامیده می شود. کودکان مبتلا به SMA نوع 1 ممکن است با کمک تهویه مکانیکی و لوله های تغذیه برای کمک به تنفس و تغذیه چندین سال زنده بمانند.
نام دیگر بیماری SMA نوع 2 ، بیماری دوبویتس است. بیماری SMA نوع 2 در نوزادانی شروع می شود که در حدود 3 تا 15 ماهگی یاد بگیرند که بدون کمک بنشینند ، اما قادر به ایستادن یا راه رفتن به تنهایی نیستند. بیماری SMA نوع 2 تقریباً 20٪ از کل موارد SMA را تشکیل می دهد.
ضعف عضلانی عمدتا در نزدیکی مرکز بدن مشاهده می شود و اندام تحتانی را بیش از اندام فوقانی تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال ، معمولاً عضلات صورت و چشم تحت تأثیر قرار نمی گیرند. افراد مبتلا به SMA نوع 2 معمولاً می توانند آنقدر طولانی زندگی کنند که به بزرگسالی برسند ، حتی اگر عوارض تنفسی تهدیدی دائمی برای آنها باشد.
علائم SMA نوع 3 معمولاً در سن 18 ماهگی تا بزرگسالی ظاهر می شود. در این دوره ها ، افراد مبتلا توانایی عمل مستقل را پیدا کردند. با این حال ، پیشرفت بیماری SMA به دلیل ضعف پروگزیمال ممکن است باعث سقوط و بالا رفتن از پله شود. برخی از افراد مبتلا به این نوع در طول دوره بلوغ ، توانایی ایستادن و راه رفتن خود را از دست می دهند و نیاز به استفاده از صندلی چرخدار برای حرکت احساس می شود.
در موارد دیگر ممکن است توانایی راه رفتن به هیچ وجه از بین نرود. در بیشتر موارد این نوع ها تغییر شکل پا ، اسکولیوز و ضعف عضلات تنفسی ایجاد می شود. به این نوع بیماری کوگلبرگ-ولاندر نیز گفته می شود.
بیماری SMA نوع 4 که در اواخر دوره بلوغ یا بزرگسالی اتفاق می افتد SMA دیررس نام دارد. این نوع تأثیر متوسطی بر طول عمر افراد ندارد. بیماران می توانند به هر مرحله از رشد حرکتی رسیده و معمولاً توانایی خود را برای حرکت در طول زندگی حفظ کنند.
چه عوارضی ممکن است با بیماری SMA ایجاد شود؟
یکی از عوارضی که می تواند ناشی از بیماری SMA باشد ، از دست دادن کنترل عضلات است. بر این اساس ، مهمترین عارضه بیماری از دست دادن عملکرد عضلات کنترل کننده تنفس است.
ضعف عضلات تنفسی به این معنی است که هوا نمی تواند به خوبی از ریه ها خارج و خارج شود. تنفس ناکافی منجر به اثرات سوverse بر سلامت عمومی می شود. علائم ضعف عضلات تنفسی شامل سردرد ، مشکل خواب و بی خوابی در شب ، خمیازه کشیدن مکرر در روز ، خواب آلودگی بیش از حد در روز ، تمرکز ضعیف ، مشکل در حالت خوابیده صاف ، عفونت قفسه سینه و در نهایت آسیب قلبی و نارسایی تنفسی است.
فرد باید در طول زندگی خود به عملکردهای تنفسی توجه داشته باشد و توجه ویژه ای به عفونت ها داشته باشد. در این مرحله پزشک به فرد کمک می کند تا پشتیبانی پزشکی لازم را برای پاکسازی ترشحات ناشی از عفونت انجام دهد.
پاها تمایل دارند قبل از بازوها ضعف نشان دهند. از طرف دیگر ، دست ها معمولاً با دوام ترین اندام هستند و حتی در صورت ضعف ، معمولاً به اندازه کافی قوی می مانند که از صفحه کلید کامپیوتر استفاده کنند.
اسکولیوز یا انحنای ستون فقرات نیز یک مشکل شایع در SMA است و نیاز به مراقبت های پزشکی دارد. اسکولیوز به دلیل ضعف عضلات حمایت کننده از ستون فقرات ، که به طور معمول یک ستون انعطاف پذیر است ، رخ می دهد و می تواند برای فرد بسیار ناخوشایند باشد.
اسکولیوز می تواند به طور مستقیم در وضعیت و تحرک اختلال ایجاد کند. این می تواند به شکل و فرم بدن فرد آسیب برساند. در مواردی که انحنای ستون فقرات بسیار شدید باشد ، ممکن است در انجام تنفس سالم مشکلاتی ایجاد شود.
افراد مبتلا به SMA معمولاً در اوایل زندگی شروع به نشان دادن منحنی اسکولیتیک می کنند. این منحنی معمولاً تا زمانی که کودک برای جراحی مناسب نباشد با پشتیبانی درمان می شود. در بسیاری از موارد ، رشد باید قبل از اینکه ستون فقرات با جراحی صاف و جوش بخورد ، کامل شود. مداخله زودهنگام جراحی را فقط در مواردی می توان در نظر گرفت که عملکرد تنفسی کودک مختل شده باشد.
برخی از انواع بیماری SMA به دلیل کمبود کروموزوم 5 یا SMN نیست. شدت این نوع و اینکه بر روی کدام عضلات تأثیر می گذارند ، مورد به مورد بسیار متفاوت است. در عضلات بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند در حالی که اکثر اشکال ، مانند فرم مربوط به کروموزوم 5 ، بیشتر روی عضلات پروگزیمال تأثیر می گذارد ، اشکال دیگری نیز وجود دارد که بیشتر روی عضلات دیستال تأثیر می گذارد ، حداقل در ابتدا از مرکز بدن فاصله دارد.
علائم بیماری SMA بسته به نوع و شدت بیماری طیف گسترده ای را پوشش می دهد. برجسته ترین علامت و نشانه SMA ضعف در عضلات قابل کنترل است. عضلاتی که بیشتر تحت تأثیر این بیماری قرار دارند ، عضوهایی هستند که به مرکز بدن نزدیک هستند مانند شانه ها ، باسن ، ران ها و قسمت فوقانی کمر. در صورت ضعیف شدن عضلات کمر ، ممکن است منحنی ستون فقرات یا قوز پشت ایجاد شود.
اندام تحتانی معمولاً بیشتر از اندام فوقانی تحت تأثیر قرار می گیرند و در رفلکس های تاندون کاهش می یابد.
در مواردی که عضلات مورد استفاده برای تنفس و بلع تحت تأثیر SMA قرار بگیرند ، ممکن است عوارض خاصی ایجاد شود که باعث ناهنجاری در این عملکردها شود.
سن شروع SMA و سطح عملکرد حرکتی مربوط به میزان پروتئین موجود در سلولهای عصبی حرکتی است. حس بینایی ، شنوایی ، چشایی ، بویایی و لامسه و همچنین عملکرد ذهنی و عاطفی در افراد دارای SMA کاملاً طبیعی است.
اگر بیماری SMA به دلیل کمبود کروموزوم 5 یا SMN نباشد ، شدت بیماری و عضلات تحت تأثیر می تواند بسیار متفاوت باشد. اینها ممکن است برعکس نوع مربوط به کروموزوم 5 ، بر روی عضلات دیستال که فاصله بیشتری از مرکز بدن دارند تأثیر بگذارد.
در بیماری SMA مرتبط با کروموزوم 5 ، هرچه علائم دیرتر شروع شده و پروتئین های SMN بیشتری در بدن پیدا شوند ، روند بیماری خفیف تر است.
در سالهای گذشته ، بروز بیماری SMA در دوران نوزادی میانگین امید به زندگی دو سال را نشان می داد ، با این حال ، امروز متخصصان پزشکی بیماری SMA را به عنوان یک روند در نظر می گیرند و معتقدند که چنین پیش بینی هایی درست نیستند. با این حال ، SMA شایعترین علت ژنتیکی مرگ در نوزادان است.
در انواع SMA بیماری های نوزادی ، عضلات بین دنده های نوزاد مبتلا بسیار ضعیف هستند ، در حالی که عضله دیافراگم کاملاً قوی است. به همین دلیل ، کودک اغلب با حرکت دادن شکم به جای سینه نفس می کشد.
چگونه بیماری SMA تشخیص داده می شود؟
اولین مرحله در تشخیص هر بیماری عصبی عضلانی معمولاً معاینه فیزیکی و به دست آوردن سابقه پزشکی خانوادگی بیمار است. چند تست ساده وجود دارد که برای تمایز آتروفی عضلانی نخاع از شرایط مشابه مانند دیستروفی عضلانی مورد استفاده قرار می گیرد.
ضعف عضلانی و هیپوتونی در نوزادان اغلب اولین علائم بیماری SMA است. مشکلات حرکتی ، از دست دادن مهارت های حرکتی ، ضعف عضلانی پروگزیمال ، هیپورفلکسی (عدم وجود رفلکس) ، کشیدگی های غیر ارادی زبان و تعداد کم نورون حرکتی ممکن است به تأیید تشخیص کمک کند.
پزشکان ممکن است برای تأیید تشخیص بیماری SMA آزمایش خون برای حضور آنزیمی به نام کراتین کیناز یا به اختصار CK در عضلات ضعیف شده را انجام دهند. این بی نتیجه است زیرا سطح CK در بسیاری از بیماریهای عصبی عضلانی افزایش می یابد.
بالا بودن سطح CK خون به خودی خود مضر نیست ، اما نشان دهنده آسیب عضلانی است. به طور کلی ، سطح CK در بیمارانی که با SMA نوع 1 تشخیص داده می شوند طبیعی است ، اما در بیمارانی که با انواع دیگر SMA مانند انواع 2 و 3 تشخیص داده می شوند ، کمی افزایش می یابد.
پزشکانی که شدیداً مشکوک به SMA هستند ممکن است آزمایش ژنتیکی را ضروری بدانند ، زیرا کمترین تهاجمی و دقیق ترین راه برای تشخیص وجود بیماری SMA مرتبط با کروموزوم 5 است ، یعنی بیماری SMA نوع 1 تا 4. فقط یک نمونه خون برای آزمایش ژنتیکی گرفته می شود.
در موارد نادر ، پزشکان ممکن است نمونه برداری از عضله ، معمولاً از ناحیه ران ، را انجام دهند تا نمونه کوچکی از بافت عضلانی را گرفته و آن را زیر میکروسکوپ بررسی کنند.
آزمایشات دیگری که برای بیماری SMA استفاده می شود شامل آزمایش سرعت هدایت سیگنال عصبی و آزمایشاتی به نام الکترومیوگرافی یا EMG است که فعالیت الکتریکی عضله را اندازه گیری می کند. در طول آزمایش سرعت هدایت عصبی ، بیمار ممکن است احساساتی مانند ضربات الکتریکی خفیف را احساس کند و در طی فرآیند EMG ، باید سوزن های کوتاه به عضلات وارد شود.
بیماری SMA چگونه درمان می شود؟
هیچ روش درمانی قطعی شناخته شده ای برای بیماری SMA وجود ندارد. با این حال ، متخصصان پزشکی مطالعات خود را از شاخه های مختلف برای درمان ادامه می دهند. روند درمان بیماری SMA با هدف مدیریت علائم بیماری و کنترل عوارض انجام می شود.
ضعف عضلات تنفسی یک مشکل اساسی در اشکال مختلف SMA است. اگرچه تنها علت نیست ، اما شایع ترین علت مرگ و میر در انواع 1 و 2 SMA ضعف این عضلات است. در اینجا ، تنفس غیرتهاجمی از طریق ماسک اکسیژن یا دهان قابل دستیابی است. امروزه ، شیوع دستگاه های تهویه قابل حمل و م optionsثر گزینه های بیشتری را برای بیماران SMA نوزادان فراهم می کند و طول عمر آنها را بسیار افزایش می دهد.
حمایت تنفسی همچنین می تواند به کودکان و بزرگسالان مبتلا به انواع مختلف بیماری SMA کمک کند. در بسیاری از موارد ، متخصصان پزشکی ابتدا توصیه می کنند از روشهای غیرتهاجمی تهویه استفاده کنند. این معمولاً به این معنی است که هوای محیطی و غنی از اکسیژن به صورت تحت فشار از طریق ماسک یا دهان به فرد داده می شود. چنین سیستمی را می توان به اشکال مختلف یافت و در هر زمان از روز می توان از آن استفاده کرد. همچنین می تواند به راحتی برای خوردن ، آشامیدن و صحبت کردن برطرف شود.
وقتی تهویه غیر تهاجمی کافی نباشد ، می توان از طریق تراکئوستومی ، که روش باز کردن سوراخ در نای ، لوله تنفسی است ، کمک تنفسی انجام داد. پس از باز شدن این سوراخ ، هوای فشرده شده از لوله ای در ناحیه تراکئوستومی داده می شود. معمولاً بعد از دوره سازگاری می توان با لوله تراکئوستومی غذا ، نوشیدنی و صحبت کرد.
درمان پشتیبانی تنفسی در بیماری SMA همچنین ممکن است به حذف ترشحات تنفسی با دستگاه مکانیکی نیاز داشته باشد ، بنابراین از عفونت جلوگیری می کند. دستگاه تنفسی و نفس گیر استفاده شده برای این فرآیند نوعی دستگاه است که می تواند به پاکسازی ترشحات تنفسی از مجاری تنفسی کمک کند.
این دستگاه فشار مثبتی را به مجاری تنفسی وارد می کند و سپس با شبیه سازی سرفه طبیعی ، به سرعت به فشار منفی برمی گردد و قسمت داخلی لوله را پاک می کند. اسیلاتورهای دیواره قفسه سینه با فرکانس بالا نیز در پاکسازی راه هوایی کمک می کنند. این یک جلیقه است که به سرعت باد و باد می شود ، بنابراین از تنفس طبیعی تقلید می کند و به لطف کوچک سرفه هایی که ایجاد می کند ، ترشحات را به مجاری تنفسی بزرگتر منتقل می کند.
تقریباً هر فردی که از SMA رنج می برد باید هر ساله واکسن آنفولانزا بگیرد تا از عفونت های تنفسی جلوگیری کند. از دیگر اقدامات احتیاطی باید به دور از ازدحام جمعیت ، استراحت کافی و رژیم غذایی سالم اشاره کرد.
ضعف عضلات دهان و گلو می تواند باعث مشکلات بلع شود. به خصوص کسانی که از نوزادی به بیماری SMA مبتلا شده اند ممکن است در بلع و مکیدن مشکل داشته باشند. مکیدن ضعیف می تواند منجر به کم آبی بدن ، یعنی تشنگی و سو mal تغذیه شود ، در حالی که مشکل در بلع می تواند منجر به انسداد مجاری تنفسی و عفونت های ناشی از مواد غذایی یا مایعات استنشاق شود.
نوزادانی که در بلع و مکیدن به سختی دچار مشکل هستند می توانند با روش های دیگری مانند لوله تغذیه تغذیه شوند که غالباً لوله گاستروستومی یا لوله g نامیده می شود. لوله تغذیه یک لوله کوچک و انعطاف پذیر است که به غذاهای مایع اجازه می دهد دهان ، گلو و مری را دور زده و مستقیماً به معده برسند.
برخی از سیستم های لوله تغذیه به گونه ای طراحی شده اند که در صورت عدم استفاده از شکاف شکم جدا شوند. در بعضی موارد ، مصرف کنندگان لوله های g می توانند از طریق لوله و به طور معمول از راه خوراکی تغذیه شوند.
آسیب شناسان گفتار زبان در زمینه درمان مشکلات مربوط به گفتار و همچنین مشکلات بلع آموزش دیده اند. این متخصصان می توانند به فرد در زمینه مقابله با ضعف عضلات بلع ، تهیه مناسب غذا و استفاده از لوله های گاستروستومی مشاوره دهند.
برخی از متخصصان پزشکی معتقدند که در برخی موارد ، انحنای شدید ستون فقرات می تواند ریه ها را فشرده کرده و عملکرد تنفسی را به خطر بیندازد. برای جلوگیری از این مسئله ، اغلب می توان برای حمایت از کودک مبتلا به SMA در موقعیت خاص ، یک پشت بند یا بریس تجویز کرد تا هنگام رشد ستون فقرات را جهت دهی کند. این تکیه گاه ها مشکلی را حل نمی کنند ، اما می توانند روند انحنای پشت را کند کنند.
راه حل دائمی انحنای ستون فقرات تقریباً همیشه جراحی صاف کردن ستون فقرات است. اگر شرایط تنفسی در فرد به اندازه کافی خوب باشد تا بتواند جراحی را تحمل کند ، این جراحی می تواند انجام شود. زمان جراحی کمر مهم است. پزشکان اغلب ترجیح می دهند صبر کنند تا رشد ستون فقرات کامل شود ، زیرا این امکان را برای استفاده از روش های جراحی ساده تر فراهم می کند. با این حال ، اگر وضعیت تنفسی در حال بدتر شدن باشد ، مداخله جراحی می تواند زودتر انجام شود.
برای فردی که SMA نیاز به انجام هرگونه عمل جراحی دارد ، باید اقدامات احتیاطی ویژه ای انجام شود. به ویژه در مراحل اولیه SMA ، سلول های عضلانی که سیگنال های عصبی دریافت نمی کنند ، در تلاش برای "رسیدن" به اعصاب ، دچار برخی ناهنجاری ها می شوند. این ناهنجاری ها می توانند منجر به واکنش های خطرناکی به شل کننده های عضلانی شوند که اغلب در حین جراحی استفاده می شوند. داروهای مختلفی که باید استفاده شوند می توانند از این وضعیت جلوگیری کنند.
Spinraza ، یک روش درمانی جدید که ژن SMN2 را اصلاح می کند ، برای افزایش تولید پروتئین SMN2 طبیعی و عملکردی در روند درمان بیماری SMA در دسترس است. Spinraza را می توان برای نوزادانی که از SMA رنج می برند ، به ویژه بین سنین 2 تا 12 سال توصیه کرد. جدا از این ، تحقیقات در مورد درمان های مبتنی بر تحویل ژن های از دست رفته برای بیماران کمتر از 2 سال ادامه دارد.
زندگی با بیماری SMA و مراقبت در منزل
افراد تحت تأثیر SMA نیاز به تغذیه مناسب دارند. با این حال ، شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد هر رژیم غذایی علیه بیماری SMA مفید است. برعکس ، برخی از رژیم های غذایی می توانند مضر باشند. رژیم های غذایی مبتنی بر فرمول های خاص ساخته شده از اجزای پروتئین شکسته ، یعنی اسیدهای آمینه ، می تواند مشکلاتی را برای کودکان مبتلا به SMA ایجاد کند که به طور طبیعی بافت عضلانی کمی دارند.
بیماران SMA در معرض خطر اضافه وزن قرار دارند ، احتمالاً به این دلیل که قادر به ورزش م effectivelyثر نیستند و کالری زیادی برای سطح فعالیت خود مصرف می کنند. بنابراین ، این وزن باید تحت هدایت یک متخصص تغذیه و پزشک تحت کنترل باشد. در بعضی موارد ، خوردن چندین وعده غذایی کوچک در روز ممکن است مفیدتر از سه وعده غذایی بزرگ در روز باشد.
رانندگی با وسایل نقلیه مجهز به کنترل دستی خاص برای بزرگسالان دارای SMA امکان پذیر است. بسیاری از متخصصان پزشکی توصیه می کنند برای حفظ سلامت کلی جسمی و روانی و رفاه افراد مبتلا به SMA ، انجام فعالیت بدنی و همچنین راحت بودن در حد اعتدال انجام شود.
برای افراد دارای SMA محافظت از مفاصل در برابر سفتی یا صدمات ، جلوگیری از از دست دادن دامنه حرکتی ، از دست دادن انعطاف پذیری مفاصل و محافظت از گردش خون مهم است. علاوه بر این ، مهم است ، به ویژه برای کودکان ، امکان حرکت و فرصت کافی برای حرکت وجود دارد.
ورزش در استخر گرم می تواند به خصوص برای فرد مفید باشد. با این حال ، یک فرد مبتلا به SMA نباید به تنهایی شنا کند و باید اقدامات احتیاطی ایمنی مناسبی انجام شود.
محصولات پشتیبانی مختلف فن آوری می تواند حتی به کودکان بسیار جوان کمک کند جهان را با وجود ضعف عضلات کشف کنند. استندها ، واکرها ، انواع ویلچرهای برقی و دستی و ارتزها می توانند به ایستادن یا حرکت کمک کنند.
امروزه ، فن آوری های اطلاعاتی به طور فزاینده گسترده ، به ویژه ابزارهای فناوری که می توانند دستورات صوتی را تشخیص دهند ، می توانند به نوشتن ، رنگ آمیزی ، استفاده از رایانه یا تلفن و کنترل الکترونیکی شرایط محیطی مانند دما ، روشنایی یا تلویزیون کمک کنند.
نوشته شده توسط:امیدشرکت تبریزی
